Şanlıurfa'da bir sokak
Şanlıurfa'dayım bu sefer ordan çıkıyor sesimiz.Umutlarımızı gökyüzüne beyaz güvercin edasıyla gönderdiğimiz hayatlar yaşıyoruz.Bazen bazı durumlarda insanlık kelimesinden olabildiğince utanıyorum.Tarihi oldukça geniş coğrafyaları sarmış bu muazzam şehirde dar sokaklardan geçerek ilerliyorum.Tozlu olabildiğince temizlenmeye çalışılmış bu sokaklar. Duvar yazıları dikkatimi çekiyor öncelikle.Bazıları komik bazıları isyankar bazıları sevda, kavuşamayanlar,ülke sorunları her şey var.Bu kadar dertli misin sen ey şehir! Peygamberler şehri... Küçük bir çocukla tanışıyoruz. Arkamdan "abla oradan gitme yol kapalı." Diye seslenişini duyup duvar yazılarına dalmışlığımdan ürküyorum önce . Göz ucuyla küçük yavrucağı inceliyorum. Yırtık ayakkabılarından başlıyorum rengi solmaktan rengi belli olmayan pantolonu tozlu tşörtü ile içimdeki yokluk algısını beynimden kalbime inişini hissediyordum.Benim gözlerimin aşağıdan yukarı kalkmasıyla göz göze geliyorum gökyüzünün anlamı kadar güzel ...